Οι δυο σερέτες Τσιατάς Λεμπέσης (Σούρας και χαρμάνης)

321 Προβολές

Ευχαριστώ! Μοιραστείτε το με τους φίλους σας!

Δεν σας άρεσε αυτό το βίντεο. Ευχαριστώ για τα σχόλια!

Published Aug 15, 2016

Στίχοι/Μουσική: Μανώλης Χρυσαφάκης ή "Φυστιξής"
Ωραία επανεκτέλεση με τον Κώστα Τσιατά ή "Κωτσαρίκο" & Γιάννη Λεμπέση (από κασέτα live) _ Ο Κ. Τσιατάς (από την Πάτρα γνωστός και με το παρατσούκλι "Πρεζάκιας") είναι ακόμα ένας δυνατός τραγουδιστής του ρεμπέτικου!! - Εμείς τον λένε-φωνάζουμε ΚΟΤΣΑΡΙΚΟ!
( *Σπέσιαλ ντοκουμέντο αφιερωμένο στον ρεμπέτη "Κωτσαρηκο" Τσιατά! )
- by MPOYZOYKI KAI MPOYZOYKSIDES!!!!
Facebook Page: http://www.facebook.com/BouzPage
Bouzouki - laika rebetika - songs of Greece - Greek songs
Παλιά & Σπάνια Λαϊκά - Ρεμπέτικα - παλιές φωτογραφίες
Λαογραφία Ελλάδα-Μπουζουξήδες-Γνήσιο Αστικό Λαϊκό Τραγούδι
& BLOG Page: http://mpouzouksides.blogspot.gr/

'Σουρας' είμαι και χαρμάνης
είμαι ο Γιάννης του Ψυρρή
δέκα χρόνια δικασμένος
στου Συγγρού τη φυλακή.

- Και 'γω είμαι ο Βαγγέλης
και μ' αυτό τι θες να πεις
μέσ' στης Σύρας το Βροντάδο
σκότωσα ένα δυο τρεις.

Βλάμης είσαι ρε Βαγγέλη
και γι' αυτά μη συζητάς
ούτε καν σε λογαριάζω
και αν είσαι συ φονιάς.

- 'Για σταμάτα ρε συ Γιάννη
και μ' αυτό τι θες να πεις
ένα χέρι σαν σηκώσεις
στη στιγμή θε να χαθείς.'

Και τραβάνε τα μαχαίρια
και χτυπιώνται στα γερά
και ο Γιάννης ξεμπερδεύει
το Βαγγέλη το φονιά.

- Κι έτσι ο Γιάννης ησυχάζει
από τούτο τον μπελά
ξανατρώει δέκα χρόνια
στη Στρατώνα την Παλιά.....

(Για το τραγούδι..* Απόσπασμα από το βιβλίο του Νέαρχου Γεωργιάδη "Ο ακρίτας που έγινε ρεμπέτης", εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή",1999)
Το τραγούδι του Εμμανουήλ Χρυσαφάκη, που έχει τον τίτλο "Οι δυο σερέτες", δηλαδή δυο κακοί και προκλητικοί νταήδες, παρουσιάζει τη μονομαχία δυο κουτσαβάκηδων: ενός Ψυρριώτη και ενός Ερμουπολίτη. Η συνάντηση και η μονομαχία τους γίνεται κάπου στο λεκανοπέδιο Αττικής, στην Αθήνα ή στον Πειραιά. Το τραγούδι αυτό είναι ένα ρεαλιστικό επίτευγμα, αφού σε έξι μόνο δίστιχα έχουμε τα ψυχολογικά και κοινωνικά πορτρέτα των δυο μονομάχων, το παρελθόν και το... μέλλον τους! Οι διάλογοι είναι ζωντανοί, σπαρταριστοί, παρόλο που υόκεινται στους περιορισμούς του μέτρου και της ρίμας. Ωστόσο οι ομηρικές καυχησιολογίες και προκλήσειςτους ξεφεύγουνε από τα σοκάκια της αγοράς και της πιάτσας και μπαίνουνε μέσα στα καλούπια του τροχαϊκού δεκαπεντασύλλαβου, αβίαστα και χωρίς παραμορφώσεις.
Αν χαρακτήρισα το τραγούδι ρεαλιστικό, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο Χρυσαφάκης δεν εξιδανικεύει τους δυο κουτσαβάκηδες, αλλά και δεν τους υποτιμά, δεν τους μειώνει. Δεν τους υμνεί, αλλά και δεν τους σατιρίζει,δεν τους σαρκάζει. Τους δείχνει στις σωστές, αληθινές, ανθρώπινές τους διαστάσεις. Υπάρχει μόνο μια μικρή κρυμμένη ειρωνεία στην τελευταία στροφή.. Αλλά κι αυτή είναι τραγική ειρωνεία.. (η Φυλακή!)