Υπόθεση: Ένας άτυχος έμπορος ζει στην επαρχία με τον γιο του και τις τρεις κόρες του. Ενώ οι δύο μεγαλύτερες είναι εγωίστριες και υποχρεώνουν τα άλλα μέλη της οικογένειας να τις υπηρετούν, η τρίτη κόρη του, η Μπελ ("Πεντάμορφη") διαφέρει. Δεν ζητά τίποτα από τον πατέρα της, και υπηρετεί αγόγγυστα τις απαιτητικές αδερφές της για χάρη του. Μια μέρα, ενώ ο πατέρας γυρίζει σπίτι αργά μέσα από ένα δάσος, βρίσκει ένα περίεργο κάστρο και έναν κήπο από όπου κόβει ένα τριαντάφυλλο για τη Μπελ. Αλλά ο ιδιοκτήτης του κάστρου, ένα τέρας (Jean Marais), μισός άνθρωπος- μισός ζώο με μαγικές δυνάμεις, αιχμαλωτίζει τον έμπορο και ζητά μια κόρη του, για να του χαρίσει την ζωή. Για να σώσει τον πατέρα της, η Μπελ πηγαίνει οικειοθελώς στο μαγεμένο κάστρο, όπου θα ανακαλύψει ότι το τέρας κρύβει πολλά πίσω από την αποκρουστική του όψη.
Ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος και από την τέταρτη δεκαετία της ζωής του ένας εξαίσιος κινηματογραφιστής. Ο Ζαν Κοκτώ (γνωστός για σινεφίλ δημιουργίες όπως "Το αίμα του Ποιητή" και "Ορφέας") με το πέρας του πολέμου αφήνει στην άκρη τις φιλο-ναζιστικές του δημιουργίες για λογαριασμό της "Δημοκρατίας του Βισί", και σκηνοθετεί ένα έργο που διατηρεί την κινηματογραφική του αξία μέχρι σήμερα, αφού εκτός από τον υπέροχο σουρεαλισμό και τον ρομαντισμό έχει να αναδείξει μοναδικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές και μοναδική μουσική από τον Ζωρζ Ορίκ.
Χρησιμοποιώντας καθαρά ρεαλιστικά μέσα, η καλλιτεχνική ομάδα δημιούργησε ένα φαντεζί παραμύθι, φέρνοντας στην επιφάνεια την μαγική πλευρά του ρεαλισμού. Μεγάλες σιωπές που δίνουν χώρο στην εικόνα, μαυρόασπρη φωτογραφία με μαγικούς φωτισμούς και υπέροχα σκηνικά, συμβάλλουν στη δημιουργία μιας φανταστικής ατμόσφαιρας, όπου κυριαρχούν αρμονικά η ομορφιά, η μαγεία και το ποιητικό στοιχείο, μετατρέποντας το πασίγνωστο παραμύθι σε ένα ποίημα που υμνεί την εσωτερική ομορφιά και καταδεικνύει τις διαχρονικές ανθρώπινες αδυναμίες.
Η ομάδα που έκανε πραγματικότητα αυτό το οπτικό θαύμα είναι ο διευθυντής φωτογραφίας Ανρί Αλεκάν που έσπασε κάθε σύμβαση του μέχρι τότε σινεμά του φανταστικού με την κοφτερή ασπρόμαυρη φωτογραφία αλλά και ο σκηνοθέτης Ρενέ Κλεμόν στον οποίο ο Κοκτώ εμπιστεύθηκε τα τεχνικά ζητήματα, κι έπειτα... παρέλειψε να δώσει οποιαδήποτε εύσημα για το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό, όμως, δεν μειώνει τη συμβολή του ίδιου του Κοκτώ στο δημιούργημα, στον οποίο οφείλεται εξολοκλήρου η αμφίσημη σκηνοθετική ματιά του έργου.
Αν και ακολουθεί πιστά τη γνωστή εκδοχή του παραμυθιού, στην οποία, βεβαίως, ο Κοκτώ προσθέτει δικά του στοιχεία. Σύμφωνα με τον ίδιο, προσπαθώντας να εξηγήσει την γυναικεία φύση που «κολλάει» συνήθως σε ένα συγκεκριμένο τύπο άντρα, ο σκηνοθέτης προσπάθησε «να καταστήσ[ει] το τέρας, τόσο ανθρώπινο, τόσο συμπονετικό, τόσο ανώτερο, ώστε όταν τελικά μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα να θεωρηθεί πλήγμα για την Πεντάμορφη καταδικάζοντας την σε έναν γάμο γεμάτο πλήξη». Το πετυχαίνει απόλυτα. Δεν μπορεί ο θεατής να μην αισθανθεί αυτό που κρύβεται πίσω. Ότι για να αγαπήσεις κάποιον πραγματικά, δε θα δεις το περιτύλιγμα αλλά πρέπει να ψάξεις τον εσωτερικό του κόσμο, την ταυτότητα του, το βάθος της ψυχής του.
Συνοψίζοντας, η γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία καταργείται, το είναι και το φαίνεσθαι γίνονται ένα συναρπαστικό, τρομακτικό και λυτρωτικό παιχνίδι που μας μαγεύει, μας γοητεύει και μας πείθει ότι ο κινηματογράφος μπορεί να γίνει “φορέας ποίησης” και “ενσάρκωση του ονείρου”.
(Η περιγραφή βασίστηκε σε διάφορες κριτικές της ταινίας, με κυριότερες αυτές του Ιακώβου Γωγάκη, εδώ: https://rb.gy/2ep7oo, και του Jim Papamichos, εδώ: https://m.myfilm.gr/6796)
Πρωτότυπος Τίτλος: La Belle et la Bête/ Beauty and the Beast
Βαθμολογία IMDb: 7,9/10
Σκηνοθεσία: Jean Cocteau, René Clément
Πρωταγωνιστούν: Josette Day, Jean Marais, Mila Parély, Nane Germon, Michel Auclair, Marcel André
Ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος και από την τέταρτη δεκαετία της ζωής του ένας εξαίσιος κινηματογραφιστής. Ο Ζαν Κοκτώ (γνωστός για σινεφίλ δημιουργίες όπως "Το αίμα του Ποιητή" και "Ορφέας") με το πέρας του πολέμου αφήνει στην άκρη τις φιλο-ναζιστικές του δημιουργίες για λογαριασμό της "Δημοκρατίας του Βισί", και σκηνοθετεί ένα έργο που διατηρεί την κινηματογραφική του αξία μέχρι σήμερα, αφού εκτός από τον υπέροχο σουρεαλισμό και τον ρομαντισμό έχει να αναδείξει μοναδικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές και μοναδική μουσική από τον Ζωρζ Ορίκ.
Χρησιμοποιώντας καθαρά ρεαλιστικά μέσα, η καλλιτεχνική ομάδα δημιούργησε ένα φαντεζί παραμύθι, φέρνοντας στην επιφάνεια την μαγική πλευρά του ρεαλισμού. Μεγάλες σιωπές που δίνουν χώρο στην εικόνα, μαυρόασπρη φωτογραφία με μαγικούς φωτισμούς και υπέροχα σκηνικά, συμβάλλουν στη δημιουργία μιας φανταστικής ατμόσφαιρας, όπου κυριαρχούν αρμονικά η ομορφιά, η μαγεία και το ποιητικό στοιχείο, μετατρέποντας το πασίγνωστο παραμύθι σε ένα ποίημα που υμνεί την εσωτερική ομορφιά και καταδεικνύει τις διαχρονικές ανθρώπινες αδυναμίες.
Η ομάδα που έκανε πραγματικότητα αυτό το οπτικό θαύμα είναι ο διευθυντής φωτογραφίας Ανρί Αλεκάν που έσπασε κάθε σύμβαση του μέχρι τότε σινεμά του φανταστικού με την κοφτερή ασπρόμαυρη φωτογραφία αλλά και ο σκηνοθέτης Ρενέ Κλεμόν στον οποίο ο Κοκτώ εμπιστεύθηκε τα τεχνικά ζητήματα, κι έπειτα... παρέλειψε να δώσει οποιαδήποτε εύσημα για το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό, όμως, δεν μειώνει τη συμβολή του ίδιου του Κοκτώ στο δημιούργημα, στον οποίο οφείλεται εξολοκλήρου η αμφίσημη σκηνοθετική ματιά του έργου.
Αν και ακολουθεί πιστά τη γνωστή εκδοχή του παραμυθιού, στην οποία, βεβαίως, ο Κοκτώ προσθέτει δικά του στοιχεία. Σύμφωνα με τον ίδιο, προσπαθώντας να εξηγήσει την γυναικεία φύση που «κολλάει» συνήθως σε ένα συγκεκριμένο τύπο άντρα, ο σκηνοθέτης προσπάθησε «να καταστήσ[ει] το τέρας, τόσο ανθρώπινο, τόσο συμπονετικό, τόσο ανώτερο, ώστε όταν τελικά μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα να θεωρηθεί πλήγμα για την Πεντάμορφη καταδικάζοντας την σε έναν γάμο γεμάτο πλήξη». Το πετυχαίνει απόλυτα. Δεν μπορεί ο θεατής να μην αισθανθεί αυτό που κρύβεται πίσω. Ότι για να αγαπήσεις κάποιον πραγματικά, δε θα δεις το περιτύλιγμα αλλά πρέπει να ψάξεις τον εσωτερικό του κόσμο, την ταυτότητα του, το βάθος της ψυχής του.
Συνοψίζοντας, η γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία καταργείται, το είναι και το φαίνεσθαι γίνονται ένα συναρπαστικό, τρομακτικό και λυτρωτικό παιχνίδι που μας μαγεύει, μας γοητεύει και μας πείθει ότι ο κινηματογράφος μπορεί να γίνει “φορέας ποίησης” και “ενσάρκωση του ονείρου”.
(Η περιγραφή βασίστηκε σε διάφορες κριτικές της ταινίας, με κυριότερες αυτές του Ιακώβου Γωγάκη, εδώ: https://rb.gy/2ep7oo, και του Jim Papamichos, εδώ: https://m.myfilm.gr/6796)
Πρωτότυπος Τίτλος: La Belle et la Bête/ Beauty and the Beast
Βαθμολογία IMDb: 7,9/10
Σκηνοθεσία: Jean Cocteau, René Clément
Πρωταγωνιστούν: Josette Day, Jean Marais, Mila Parély, Nane Germon, Michel Auclair, Marcel André
- Κατηγορίες
- Eng Films
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει